Żyjący w górach Wietnamu naród Pa Kô szczególne znaczenie przywiązuje do obrzędów weselnych. Osiągnąwszy pełnoletniość chłopcy i dziewczęta informują swoich rodziców o chęci zawarcia małżeństwa. W takim wypadku rodzicom nie pozostaje nic innego, jak przystąpić do przygotowywania weselnych prezentów. Zanim młodzi zdecydują jednak się na założenie rodziny, odbywają odwieczny rytuał „Đi sim”.
Od niepamiętnych czasów pośród Pa Kô popularny jest obyczaj pozwalający młodym ludziom na lepsze wzajemne poznanie się. Kiedy chłopcu podoba się jakaś dziewczyna, przychodzi do jej domu i stuka gałązką w ścianę. Jeśli ona jest też zainteresowana spotkaniem, otwiera drzwi i chłopak może wejść do środka. Przez całą noc wolno obojgu młodym ludziom ze sobą rozmawiać albo śpiewać. Takie spotkania mogą się oczywiście powtarzać i to niekoniecznie w tym samym składzie. Obowiązuje tylko jedna niepisana, ale za to surowo przestrzegana zasada: podczas đi sim nie ma kontaktów seksualnych. Przestrzeganie reguł đi sim jest sprawą honorową, a najbardziej dotkliwą karą za ich naruszenie jest społeczne napiętnowanie.
Przed zaręczynami, zanim rodzice chłopaka wyślą swata do rodziców dziewczyny, zapalają na rodzinnym ołtarzu kadzidełka i opowiadają duchom przodków o przyszłej synowej. Jako prezent z okazji swatów rodzina dziewczyny otrzymuje bransoletę z agatów. Symbolizuje ona początek nowych więzi między dwiema rodzinami. Wręczenie i przyjęcie prezentu oznacza obopólną zgodę na małżeństwo dzieci.
Z okazji wesela obie rodziny przygotowują prezenty dla narzeczonej i narzeczonego, jak również jedzenie dla gości. Rodzice chłopaka podarowują zwykle rodzicom narzeczonej pierścionki i bransolety ze srebra, odzież, jak również mięso zwierząt czworonożnych: świni, bawołu, kozy. Otrzymują w zamian narzutę z brokatu, ryż kleisty, ryby i drób.
Tradycyjna ceremonia ślubna składa się z dwóch części: spotkania narzeczonej w jej domu i przeprowadzenia jej do domu narzeczonego. Wychodząc z rodzinnego domu narzeczona zakłada na głowę narzutę, która ma uchronić ją od nieszczęścia. Kiedy oboje narzeczeni oraz ich krewni i znajomi dotrą do domu rodziny chłopaka, jego matka wita synową przed wejściem. Pierwsze, co robi, to zdejmuje z jej głowy nakrycie, a nakłada korale z agatu. Następnie wszyscy wchodzą do środka. Kiedy uczestnicy uroczystości zajmą już swoje miejsca, między obiema rodzinami rozpoczyna się rozmowa. Przy czym członkowie dwóch rodzin zwracają się do siebie w formie śpiewanego dialogu.
Taka forma śpiewanej rozmowy jest swego rodzaju współzawodnictwem miedzy krewnymi państwa młodych. Przyśpiewki zawierają w treści czytelne podteksty. Jedna strona wyraża poprzez pieśni nadzieję, że nowa synowa stanie się dobrą żoną i będzie wnosić wkład w umocnienie rodziny. Rodzina dziewczyny, ze swej strony, wykonuje pieśni-odpowiedzi i składa dobre życzenia rodzinie chłopaka. Z pomocą śpiewanych tekstów obie strony wychwalają swoje dzieci.
Jak widać, przygotowanie do życia w rodzinie wiele dalekowschodnich narodów opanowało już przed wiekami i to skuteczniej, niż my.
