Rubiel – rosyjski instrument muzyczny albo maglownica

Wszyscy chyba znają dźwięk, jaki powstaje, kiedy biegnąc przeciąga się pałką po płocie ze sztachet. Tak mniej więcej brzmi właśnie drewniany rubiel. W danych czasach (ale nie aż tak bardzo dawnych, bo jeszcze w połowie XX wieku) przy pomocy rubiela rosyjskie kobiety wygładzały wypraną pościel albo ręczniki. Wilgotne płótno nawijano na wałek i obracano grubą deską z karbami, czyli rubielem. (Podobnych narzędzi używano także na polskiej wsi.)

Rubiel to gruba deska z twardego drewna z uchwytem z jednego końca. Na jednej stronie deski ma wycięte zaokrąglone karby, a druga strona pozostaje płaska, ozdobiona ewentualnie drobną rzeźbą. Do wyrobu rubiela stosowano drewno twardych gatunków, jak dąb, buk, jarząb, klon, czy brzoza.

Ktoś odkrył, że karbowana powierzchnia deski może być wspaniałym instrumentem perkusyjnym, jeśli przeciągnie się po niej pałeczką. Jedyna różnica między rubielem użytkowym i muzycznym polega na tym, że ten pierwszy jest wykonany z pełnego drewna, a drugi jest w środku pusty dla wzmocnienia dźwięku. Przestrzeń rezonansowa nie przechodzi jednak na wylot; jeden bok deski jest pełny.

W różnych regionach Rosji rubiel mógł wyglądać nieco inaczej, różnić się szczegółami formy albo dekoracji. Na przykład w guberni Władimirskiej ozdabiano rubiel motywami geometrycznymi i posiadał on większą niż gdzie indziej długość. Nad rzeką Mezeń wyrabiano rubiele szerokie, lekko rozszerzające się ku końcowi. Z kolei w guberni Jarosławskiej, oprócz geometrycznych, rzeźbionych wzorów, rubiel był często zdobiony przestrzenną rzeźbą. Ta ozdoba służyła przy okazji jako drugi uchwyt. Bywało też, że rękojeść rubiela wykonywano pustą w środku i wkładano tam groszki albo inne drobne przedmioty, które przy potrząsaniu wydawały dźwięki.

Każda muzyka jest czystą twórczością, sposobem wyrażenia emocji człowieka. Muzyka ludowa – to doświadczenie całych pokoleń i emocjonalny przekaz całego narodu.