Taniec pawia - chiński taniec ludowy

„Taniec pawia” jest najbardziej znanym tradycyjnym tańcem ludowym chińskiej mniejszości etnicznej Dai. Cieszy się wielką popularnością w regionach zamieszkałych przez Dai, jak Xishuangbanna oraz okręg autonomiczny Taihong Tai i Jingpo.

Według legendy, ponad 1000 lat temu władca narodu Dai, Chaomali Tseshu, naśladował w tańcu wspaniałe ruchy pawia. Dzięki wysiłkom tancerzy, mistrzów minionych wieków, którzy unowocześniali i ulepszali ten taniec, przyjął on ostateczną formę i jest przekazywany z pokolenia na pokolenie.

Przedstawiciele narodu Dai traktują „Taniec pawia” jako symbol pomyślności i szczęścia. Można go zobaczyć na każdym ludowym święcie. Tam gdzie istnieją duże skupiska Dai, prawie każdego miesiąca odbywa się jakiś festyn, na którym ludzie tańczą i śpiewają ludowe pieśni.

Podczas dorocznych daiskich świąt, jakimi są na przykład „święto polewania wodą”, „święto zamknięcia drzwi”, „święto otwarcia drzwi”, czy „jarmark świątynny”, wszędzie gromadzą się tłumy ludzi. Biją w ogromny gong i bęben, tańczą „taniec pawia”, wykonując piękne figury.

Przez te pieśni i tańce okazują radość z dobrych zbiorów, a przy tym podkreślają narodowe więzi.

Taniec ma dosyć surowo określony porządek wykonania. Z zasady rozpoczyna się wyjściem na scenę pawia, czyli tancerki, która go naśladuje. Paw obraca się dookoła i tańczy na trawniku. Następnie pije wodę i szuka pożywienia, a na koniec - kąpie się w fontannie. Po kąpieli paw otrząsa się z wody, rozpościera swoje wspaniałe pióra i odlatuje.

W „Tańcu pawia” występuje zwykle jeden wykonawca, a czasem bywa ich dwoje. Większość tancerzy stanowią mężczyźni. „Taniec pawia” składa się z różnorodnych gestów, skoków i obrotów tanecznych. Charakteryzuje się szybkimi, płynnymi i plastycznymi ruchami nóg, a także wymownymi spojrzeniami. Nie zapomina się również o rękach; poruszenia nadgarstków i palców bardzo przypominają ruchy pawia.

Ciało tancerza drży i wygina się tworząc figurę podobną do litery „S”. Gesty symbolizują „bieg z góry”, „podglądanie w lesie”, „spacer po lesie”, „machanie skrzydłami”, „muskanie powierzchni wody”. Poprzez te gesty tancerz oddaje wrodzoną grację pawia.

Lekkie i miękkie ruchy, piękne kostiumy, wyrażanie subtelnych uczuć - to istota „Tańca pawia”. Stanowi on kwintesencję rozwijanej przez wieki kultury narodu Dai i posiada wielką wartość estetyczną.

W 2006 roku „Taniec pawia” został wpisany na listę narodowego dziedzictwa kulturowego Chin.