Pierwsza krótka wzmianka o odkryciu prehnitu ukazała się w 1784 roku w „Leipziger Magazin”. Cztery lata później niemiecki chemik Heinrich Klaporth w artykule pod tytułem „Chemiczny rozkład prehnitu” przedstawił szczegółowy opis minerału. Ojcem chrzestnym nowo odkrytego minerału był mineralog Abraham Werner. Nadał mu nazwę na cześć znalazcy, holenderskiego oficera Hendrika van Prehn, który w 1783 roku przywiózł kamień do Europy.
Werner analizował nieznany dotąd minerał, który początkowo uważał za zeolit, jako że posiadał typowe dla zeolitu właściwości. Chodziło zwłaszcza o łatwość topienia się i spienienia pod wpływem palnika. Dokładniejsze badania wykazały jednak odmienność od zeolitu pod względem twardości i składu chemicznego.
Prehnit zalicza się do minerałów z grupy glinokrzemianów o wzorze chemicznym Ca2Al2Si3O10(OH)2. Ma połysk szklisty, tworzy kryształy przeważnie tabliczkowe, a występuje w formie różnych skupień – zbitych, ziarnistych, kulistych, groniastych. Przełam prehnitu jest nierówny, natomiast łupliwość bardzo dobra. Minerał jest kruchy, jego twardość w skali Mohsa wynosi 6-6,5, czyli formalnie nie spełnia kryterium kamienia szlachetnego. Gęstość minerału wynosi 2,8–2,9 g/cm³.
Prehnit jest dość odporny na działanie kwasów, natomiast może go uszkodzić wysoka temperatura. Po krótkotrwałym naświetlaniu światłem ultrafioletowym wykazuje niebieskobiałą albo brzoskwiniową fluorescencję. Po dłuższym czasie staje żółta.
Prehnit występuje przeważnie w wyblakłych odcieniach zieleni, ale może być również żółtawy, brązowawy, szarawy albo bezbarwny. Bywają kryształy zielonożółte i złote, co wynika z obecności domieszek żelaza. Jeśli kamień nie jest osłonięty przed światłem słonecznym, może dodatkowo stracić intensywność barwy. Czasem można znaleźć prehnit z wtrąceniami przypominającymi „kocie oko”. Szczególnie cenne są australijskie żółte kryształy, jakby oświetlone od wewnątrz. Zielony prehnit można pomylić z peridotem, jadeitem, aragonitem, chryzoprazem albo hemimorfitem.
W swojej czystej postaci prehnit jest bezbarwny i przejrzysty. Domieszki obcych pierwiastków powodują różnorodne zabarwienie, a załamanie światła powoduje, że może być koloru białego albo mlecznego.
Prehnit jest typowym kamieniem jubilerskim i jest oferowany w rozmaitych rodzajach szlifu. Poza tym jest sprzedawany jako kamień leczniczy. Ta cecha prehnitu, podobnie jak innych kamieni szlachetnych i jubilerskich, nie posiada jednak potwierdzenia w naukowych badaniach. W celach leczniczych minerał powinien długo stykać się ze skórą, ponieważ jego działanie jest powolne.
Jest uważany za mocny kamień ochronny, pobudza świadomość, zwiększa ostrość postrzegania siebie i otoczenia. W ten sposób promuje samoakceptację. Silne działanie ma żółty prehnit, jednak znacznie silniejszy jest zielony, ponieważ ułatwia zrozumienie.
Na organizm działa odprężająco i stymuluje metabolizm tłuszczu. Bywa stosowany w przypadku dolegliwości nerek i pęcherza. Oczyszcza organizm i wspomaga dietę. Działa regulująco i może zapobiegać ich siwieniu.
Zielony prehnit jest szczególnie pomocny przy depresjach, neurozach i blokadach, które pomaga usuwać. Uspokaja umysł i w naturalny sposób oczyszcza duszę. Daje możliwość włączenia się do pracy ze świeżą energią. Wspiera samokrytyczne podejście do samego siebie, pomaga przetwarzanie i pomijanie obrazów negatywnych doświadczeń. Wzmacnia pamięć, a zwiększona percepcja daje możliwość uważnej obserwacji. Ułatwia poddawanie się uczuciom. Aborygeni nazywają prehnit kamieniem życia, który pochodzi z serca Ziemi.
Prehnitowi przypisywane są określone działania fizyczne:
Do efektów natury duchowej zalicza się:
Wpływ prehnitu na konkretny znak zodiaku zależy od rodzaju żywiołu, do którego należy:
Kamień szlachetny powinien być raz w miesiącu albo częściej opłukany pod bieżącą wodą. Dla rozładowania ładunku należy umieścić go w suchej soli kuchennej albo w kawałkach hematytu. Należy unikać bezpośredniego nasłonecznienia. Podczas czyszczenia solą można uszkodzić kamień oraz metalowe części biżuterii.
© Piekielko.com