Labradoryt – kolorowy szpat polny

Początków nazwy „labradoryt” trzeba się doszukiwać u niemieckiego geologa Nathanaela Gottfrieda Leske’go (1751-1786). Leske był jednym z pierwszych geologów, który obszernie zajął się tym minerałem w swoim „Traktacie o niektórych zmieniających się, do polnego szpatu należących kamieniach z Labradoru”. Obok mineralogicznych faktów przytoczył Leske również historię powstania nazwy. Według niego w 1774 roku żeglarz o nazwisku Roger Kurtis znalazł na wyspie St. Paul u wybrzeży Labradoru „piękny niebieski, mieniący się czerwienią kamień”.

Mniej więcej w czasie odkrycia minerału na kanadyjskim półwyspie Labrador, niemiecki mineralog Franz von Kobel poinformował, że w 1780 r na północnym zachodzie Rosji w pobliżu Petersburga znaleziono „połyskujący kolorami labrador”.

Właściwości labradorytu

Labradoryt nie jest samodzielnym minerałem, ale mieszanką minerałów albitu i anortytu. Należy do tak zwanych plagioklazów, minerałów o mieszanym składzie, które mają skomplikowaną budowę i różne proporcje wspomnianego albitu i anortytu. Stosowany w jubilerstwie kamień nazywa się powszechnie labradorytem (może dlatego, że wiele minerałów ma taką końcówkę w nazwie: np. hematyt, lazuryt, belomoryt), chociaż właściwa nazwa minerału to labrador. Według definicji labradoryt jest skałą z dominacją labradoru. Dla jasności: mówiąc tutaj o labradorycie mamy na myśli nie kamień na płyty okładzinowe w budownictwie, ale cenny kamień ozdobny.

Ze względu na to, że zawiera 30-50% glinokrzemianu sodu i 50-70% glinokrzemianu wapnia, labrador należy do gromady krzemianów. W dziesięciostopniowej skali Mohsa wykazuje twardość 6 do 6,5. Ponieważ przyjmuje się, że kamienie szlachetne mają twardość powyżej 7, labradoryt nie jest formalnie biorąc kamieniem szlachetnym. Do niedawna minerały o twardości poniżej 7 były określane jako półszlachetne; obecnie używa się raczej terminu kamienie ozdobne. Gęstość tego minerału wynosi 2,69 do 2,7 g/cm3.

Kolor labradorytu

Labradoryt bywa bezbarwny, biały do ciemnoszarego albo zielony. Osobliwością jest charakterystyczne dla tego minerału zjawisko migotliwej, tęczowej gry barw, wywołanej specjalnym odbiciem światła. Ta intensywna gra kolorów w metalicznych odcieniach na powierzchni niektórych minerałów określana jest labradoryzacją. Migotanie błękitu, zieleni, pomarańczy, czerwieni i żółci z metalicznym połyskiem widoczne jest pod różnymi kątami patrzenia. Wspomniany geolog Leske tak opisywał kamień: „zmieniał on swoją barwę na błękit nieba, jasny błękit, karmazynową czerwień i soczystą zieleń – przy każdej zmianie położenia kamienia pokazywały się inne kolory”.

Przyczyny labradoryzacji wyjaśnia budowa minerału. W kryształach labradorytu widoczne są pod mikroskopem płytki, na których zachodzi interferencja padającego światła, dając barwne efekty na powierzchni kamienia. Szczególnie intensywnie występuje to zjawisko w odmianie labradorytu zwanego spektrolitem. Minerał spektrolit odkrył po raz pierwszy w 1940 roku na południowym wschodzie Finlandii fiński geolog Aarne Laitkari. Nazwa nawiązuje do gry kolorów na powierzchni minerału, kiedy światło zostaje rozłożone na barwy spektralne.

Inaczej odbywa się labradoryzacją w przypadku białego minerału. Podstawowym kolorem białego labradorytu jest biel, która jednak połyskuje błękitem, co można porównać do wyglądu kamienia księżycowego. Powoduje to pewne zamieszanie, ponieważ ta odmiana labradorytu bywa na rynku oferowana jako tęczowy kamień księżycowy.

Znaczenie i zastosowanie labradorytu

Labradoryt jest przerabiany szczególnie na ozdoby – pierścionki, kolczyki, wisiorki, bransolety. Kamienie, które wykazują intensywną labradoryzację w błękicie, fiolecie i zieleni, są zaliczane do najwyższej jakości i uzyskują najwyższe ceny. Aby podkreślić efekt gry kolorów, labradorytowi nadaje się zwykle szlif kaboszonowy (gładki). Ponieważ labradoryty są stosunkowo wrażliwe i ławo je zarysować albo spowodować pęknięcie, kamienie w wyrobach jubilerskich pokrywa się woskiem lub żywicą.

Labradoryt należy do najważniejszych kamieni leczniczych. Wspomaga kreatywność, pobudza fantazję i wzmacnia pamięć. Ze względu na swoją kojącą moc, działa kamień Labradoru łagodząco na burzliwy temperament. Minerały są w stanie pozytywnie wpływać na nasze odczucia, postępowanie i zdrowie. Poprzez rezonans ich energii z naszym organizmem, zostają aktywowane wewnętrzne siły samoleczenia. Widok wspaniałego spektrum barw labradorytu robi szczególne wrażenie i zachwyca każdego. Działanie minerału jest konstruktywne i mobilizujące.

Noszenie labradorytu przez dłuższy czas przy sobie budzi głęboko ukryte wspomnienia i wydobywa na światło dzienne tłumione uczucia. Kamień labradoryt ujawnia prawdę i eliminuje zbędne złudzenia. Na poziomie fizycznym pomaga przy reumatyzmie i regulująco działa na ciśnienie krwi.

Labradoryt ma przede wszystkim znaczenie przy rozwiązywaniu problemów duchowych i zahamowań. Kamień przekazuje wytrwałość, pewność siebie i siłę; redukuje blokady, lęki i stres oraz wzmacnia zmysły. Dzięki swoim mieniącym się różnymi kolorami powierzchniom, daje poczucie szczęścia i wzmacnia energie aury. Labradoryty wspomagają przepracowanie traumatycznych przeżyć, które mogą sięgać wczesnego dzieciństwa. Migocący kamień sprzyja wyrażaniu swoich myśli oraz łagodzi wahania nastroju.

Lecznicze działanie labradorytu na organizm

Tęczujący kamień działa również na poziomie fizycznym. Dzięki swoim właściwościom łagodzącym, pomaga na dolegliwości stawów i kości, jak artretyzm i reumatyzm. Również zaburzenia organizmu wywołane przez oddziaływanie otoczenia mogą być z pomocą labradorytu przywrócone do równowagi. Neutralizująco działa ten kamień zwłaszcza na dolegliwości wywołane pogodą. Ma również wpływ na problemy układu pokarmowego i z ciśnieniem krwi. Wpływ labradorytu na organizm przejawia się między innymi przez: