„Pij wino rano, a herbatę w obiad” – mówią Wietnamczycy. Chociaż wielu z nich może sobie darować wino, to herbaty rano, w obiad i wieczorem – nigdy!

Fado jest najważniejszym w Portugalii tradycyjnym stylem muzycznym. Dosłownie „fado” oznacza „przeznaczenie”, czyli „fatum” i odznacza się smutnym, melancholijnym nastrojem melodii i tekstów. 

Żyjący w górach Wietnamu naród Pa Kô szczególne znaczenie przywiązuje do obrzędów weselnych. Osiągnąwszy pełnoletniość chłopcy i dziewczęta informują swoich rodziców o chęci zawarcia małżeństwa. W takim wypadku rodzicom nie pozostaje nic innego, jak przystąpić do przygotowywania weselnych prezentów. Zanim młodzi zdecydują jednak się na założenie rodziny, odbywają odwieczny rytuał „Đi sim”.

Wszyscy chyba znają dźwięk, jaki powstaje, kiedy biegnąc przeciąga się pałką po płocie ze sztachet. Tak mniej więcej brzmi właśnie drewniany rubiel. W danych czasach (ale nie aż tak bardzo dawnych, bo jeszcze w połowie XX wieku) przy pomocy rubiela rosyjskie kobiety wygładzały wypraną pościel albo ręczniki. Wilgotne płótno nawijano na wałek i obracano grubą deską z karbami, czyli rubielem. (Podobnych narzędzi używano także na polskiej wsi.)

„Taniec pawia” jest najbardziej znanym tradycyjnym tańcem ludowym chińskiej mniejszości etnicznej Dai. Cieszy się wielką popularnością w regionach zamieszkałych przez Dai, jak Xishuangbanna oraz okręg autonomiczny Taihong Tai i Jingpo.

Według wierzeń narodu Lô Lô, żyjącego w północnych prowincjach Wietnamu, ludzie idą po śmierci do swoich przodków i zaczynają tam nowe życie. Ponieważ rodzice dali dzieciom życie i wychowali je, dlatego po ich śmierci dzieci mają obowiązek okazywać im należny szacunek. Zgodnie z tradycją, rytuały ku czci przodków są odprawiane w czasie nowego roku księżycowego, podczas święta Vu Lan oraz ważnych rodzinnych wydarzeń, jak budowa nowego domu albo wesele.

Owiana tajemniczością i zupełnie egzotyczna dla nas Mongolia potrafi zaskakiwać na różne sposoby. Kraj dzisiaj pięciokrotnie większy powierzchniowo od Polski, pozostający na uboczu światowych wydarzeń, miał w swojej długiej historii zarówno okresy świetności, jak i upadku. Za czasów legendarnego Czyngis-chana, mongolskie imperium sięgało aż do Europy. Po kilku wiekach trafiła Mongolia pod panowanie chińskie, a niepodległość proklamowała dopiero w 1924 roku.

Każdego roku na Wyżynie Tây Nguyên Wietnamu, we wioskach należących do mniejszości etnicznej Xơ Đăng, odbywają się liczne uroczystości i imprezy. Szczególne miejsce w kalendarzu tych wydarzeń zajmuje Święto Nowego Ryżu. Z niepowtarzalną, jedyną w swoim rodzaju oprawą, stanowi to święto okazję dla całej lokalnej społeczności, aby wyrazić wdzięczność duchom Nieba i Ziemi za dobre zbiory i pełne spichrze zboża, a także prosić o dostatnie i szczęśliwe życie.

 Z pewnością niewiele tańców na świecie może się równać z cygańskimi pod względem pasji, bezgranicznej energii i barwy strojów. Cygańskie narody – wieczni wędrowcy, dlatego w ich tańcach mocno splotły się elementy najróżniejszych kultur: celtyckiej, arabskiej, bałkańskiej, indyjskiej i wielu innych.

Dołganie to naród zamieszkujący północną Syberię - zachodnią Jakucję i półwysep Tajmyr. W dzisiejszych czasach liczą oni ok. 7000 ludzi. Jako samodzielny naród Dołganie są traktowani stosunkowo niedawno, bo od XVIII-XIX wieku. Powstali w wyniku połączenia poszczególnych rodów jakuckich i eweńskich, a także zasiedziałych mieszkańców Tajmyru pochodzenia rosyjskiego, tak zwanych „chłopów zatundrowych”.